مدتی بود که سرویس بلاگفا دجار مشکل شده بود و خیلی از مطالب بلاگفا که قبلا پست شده بودند حذف شدند!!!بهمین دلیل وبلاگ آسمان رو نتونستم بروز رسانی کنم. هر چند که بعد از رفع مشکل هم به دلیل مشغله کاری از سرگیری فعالیتمون مقدور نشد. اما به زودی به جمع شما می پیوندیم .

پی نوشت: دوستان عزیز بدلیل مشغله زیاد نشد که اینجا رو بروز کنم ولی فعلا در اینستاگرام فعالیتهای خودمون رو ثبت می کنیم تا ببینیم چه پیش خواهد اومد. ادرس پیج اینستاگرام ما: kids_aseman

یلدا یعنی بهانه ای برای در کنار هم شاد بودن و زندگی یعنی همین بهانه های کوچک گذرا.
یلداتان مبارک !

                                                                                                                                                                     

                              

                                

  

                                                           

 

یادم نمیاد که تو کل فامیل و دوست و آشنا بچه ای رو دیده باشم که پستونک بخوره، واسه همین هم اصلا فکرشو نمی کردم که یه روز با این پدیده روبرو بشم. اولین بار وقتی آسمان سه ماهه بود شروع کرد به خوردن دست باباش! باباش هم فرصت رو غنیمت شمرد و به آسمان پستونک تعارف کرد. قیافش واقعا دیدنی بود، خیلی با نمک پستونک رو می مکید. ماهم کلی ذوق کردیم و ازش فیلم و عکس گرفتیم و تازه واسه بقیه هم تعریف کردیم که این نینی ما پستونک می خوره،غافل از اینکه یک هفته بعد فهمیدیم که چه کلاه گشادی رفته سرمون ولی دیگه کار از کار گذشته بود و این ووروجک معتاد پستونک شده بود و ما هم هرچقدر عزممون رو جزم کردیم که ترکش بدیم نشد که نشد. به قول یه دوست قدیمی پستونک مثل سیگاره؛ هرموقع طرف اراده کنه دم دستشه ولی شیشه شیر مثل قلیونه؛ چون استفاده از اون مستلزم تهیه مقدماته!

حالا که آسمان بزرگ تر شده می خوام دیگه ترکش بدم. خداروشکر خودش هم وقتی بیداره زیاد وابستگی نداره، اما ! اما شبا وقتی از خواب بیدار میشه با دستش دنبال پستونکش می گرده و آنقدر مهارت پیدا کرده که با چشم بسته هم پیداش می کنه و تو هوا یه چرخش میده و یک راست می بره توی دهنش! جل الخالق!!!

                          

و اما ادامه مطلب که از زبان آسمان کوچولو هست وخوندنش خالی از لطف نیست.
ادامه مطلب

الآن چند روزه که این مامانی دست از سر من بر نمی داره و هیچ جوره هم بی خیال من نمیشه. یه روز دیدم کلی قربون صدقه من رفت و من رو روی صندلی نشوند. تدی رو هم آورد و کنارم گذاشت. یه قاشق و یه بشقاب خوشگل هم گذاشت جلوم تا باهاش بازی کنم. با خودم گفتم ببین باز دوباره این مامانی چه خوابی برام دیده ؟!لابد می خواد ازم عکس بندازه ولی یه دفعه دیدم یه چیزی رو مالید به لبم و تا اومدم بفهمم چیه قاشق رو کرد تو دهنم! خییییییییلی بدمزه بود. منم همشو تف کردم بیرون. ولی مامانی برام شعر خوند و حواسمو پرت کرد و تا اومدم بخندم دوباره قاشق رو برد تو دهنم. اما من زرنگی کردم و یواشکی اون غذاهای بی مزه رو گوشه لپم نگه داشتم و قورت ندادم. مامانی هم فک کرد که موفق شده و بهم آفرین گفت و برام دست زد . با خودم گفتم آخیش راحت شدم اما این مامانی دست بردار نبود، قاشق سوم رو که بهم داد دیگه نتونستم گوشه لپم قایمش کنمو جشمتون روز بد نبینه حالم بهم خورد. به گمونم مامانی هم ضد حال خورد و کلی ناراحت شد.

از اون روز تا حالا هر روز صبح و بعدازظهر این برنامه رو داریم. تازه امروز که مامانی داشت با بابایی صحبت می کرد خودم شنیدم که از فردا قراره مامانی یه غذای جدید درست کنه که اسمش سوپه. خدا کنه که واقعا به به باشه نه اینکه فقط مامانی به به و چهچه کنه!

                           

                     

                            

 

تو خونه نشسته بودیم که یک دفعه تلفن زنگ خورد و مادر جونی خبر داد که یه آقای نسبتا متشخص کفشای آهنی به پا کرده و می گه تا دخترتون (عمه سمیه جون) رو به من ندین همین جا پشت در بست می شینم و اگه لازم باشه پاشنه ی درو از جا در میارم. از قضا عمه سمیه جون هم وقتی چشمش به این آقا افتاد یک دل نه صد دل عاشق شد. خلاصه این طوری بود که ما برای مراسم نامزدی عمه سمیه جون از تهران به سمت مشهد حرکت کردیم. اما چه مسافرتی! آسمان خانوم یک لحظه هم توی ماشین آروم و قرار نداشت و ما مجبور بودیم پیاده بشیم تا آسمان خانوم بخوابه و بعد بقیه مسافت رو طی کنیم. با هر دردسری بود به مقصد رسیدیم و جاتون خالی مراسم نامزدی هم خیلی خوش گذشت و همه از آشنا و خودی و غریبه تا تونستن آسمان کوچولو رو چلوندن!

روز یکشنبه بابایی و عمه جونی به سمت تهران حرکت کردن ولی با توجه به دردسرهای قبلی قرار شد که چند روز بعد  من و آسمان کوچولو با هواپیما برگردیم. تو این چند روز بابایی کلی  دلش برای دخمل کوچولوش تنگیده و هر روز زنگ می زنه تا حال این فسقلی رو بپرسه و همش سفارش میکنه که مراقب این دخمل خیلی باشین. امروز هم اینقد دلتنگ شده که اومده به وبلاگ سر زده و لالایی همیشگی خودش رو برای آسمان کوچولو نوشته: 

آسمون میخواد بخوابه
آسمون تو رختخوابه
گاهی کر و کر میخنده
گاهی چشماشو میبنده
اما هنوز بیداره
هنوز تو رختخوابه
منتظره باباش بیاد
آسمون حالا باباشو میخواد

                                       

                     

             

               شب شده باز دوباره            آسمان چه حالی داره؟

               چشماش یه کم خماره        انگار که لالا داره

               باباش بالش میاره               سرش رو روش میذاره    

               مامان همین کناره               تا بخوابی بیداره

               می خونه با ترانه                همچین دختری کی داره

                 الهی که بباره                  تو زندگیش ستاره

                             

                            

                           

کلا من یه آدم دقیقه نودی هستم واصلا اگه تصمیم بگیرم یه کارو زودتر از موعدش مثلا دقیقه 89 انجام بدم ، مه و خورشید و فلک دست به کار میشن تا بالاخره من تسلیم بشم و اونقدر اون کارو کش میدم تا دقیقه نود دوست داشتنی خودم از راه برسه. یه جورایی معتقدم تو دقیقه نود انرژی آدم مضاعف میشه  و متاسفانه خیال ندارم متنبه بشم و این عادت رو ترک کنم (با این اوصاف امیدوارم آسمان مثل من نشه.)

مدتهاست که می خوام وبلاگ رو به روز کنم ولی به دلایلی که مهمترینش سرعت پایین نت هست تنبلی کردم و چون فردا آسمان  کوچولو سه ماهه میشه امشب مثل یه بچه تنبل که شب امتحان گرگیجه میگیره دارم یکی می زنم توسرخودم یکی هم تو سر لب تاپ؛ تا شاید تکنولوژِی با ما راه بیاد و بتونم جبران مافات کنم .امید به خدا ببینیم چی میشه!

فعلا برای خالی نبودن عریضه آخرین عکس آسمان  کوچولو رو میذارم.

                                

 

                               

آهسته و پیوسته دختر کوچولویم  را تکان میدهم تا مبادا آرامش خوابش بهم بخورد. برایش لالایی زمزمه می کنم و با دستم موهای مشکی  کوتاهش را نوازش می کنم. به صورت گرد و کوچولویش خیره میشوم؛ باورم نمیشود که این فرشته کوجولو در وجود من تکامل یافته و نه ماه همراه با من نفس کشیده باشد. این درست مثل یک معجزه است.

بعضی از اعداد رو به سختی میشه فهمید و برای فهمیدنشون حداقل باید یه دو واحدی فلسفه پاس کرد؛ مثلا عدد هفت یا چهل!

ما که هر چی فکر کردیم نفهمیدیم چرا ۴۰؟ و مثلا ۳۹ نه ؟! شاید یکی از دلایلش این باشه که شما اگر یه کاری رو 40 بار تکرار کنید دیگه براتون ملکه میشه و سختیاش کمتر به چشم میاد. کافیه چهل شب پشت سر هم هر دو ساعت یکبار، یک ساعتی از خوابت بزنی و بیدار بشینی(البته همراه با یک سری مراقبتهای ویژه) تا یه نینی فسقلی خوابش ببره! در وصف مشقتهای روزای اول که هیچی نگم بهتره ولی خب، بعد از چهل روز حسابی آب دیده میشی! یه جورایی عادت می کنی و دیگه هیپوتالاموس مغزت هم پیامی رو به چشمای خمارت مخابره نمیکنه!!!

 از روز اول هرکس که برای دیدن نینی اومد؛ گفت بعد از چهل روز، بچه کلی تغییر میکنه! آروم تر میشه! خوابش تنظیم میشه! ال میشه و بل میشه! ما هم به احترام تجربه این عزیزان، روزها رو هی شمردیم و شمردیم تا اینکه بالاخره فردا دخملمون چهل روزش میشه و بی صبرانه منتظریم تا شاهد متحول شدن خلق و خوی این فسقلی باشیم. البته امیدواریم که این تحول خیلی خیلی مثبت باشه. مثلا از فردا آسمان خانوم برامون شعر بخونه! راه بره ! نینای کنه!!!

             

                             

اصلا باورم نمیشه که یک ماه گذشته باشه. تولد یه فرشته کوچولو اونقد زندگی ادمو تغییر میده که اغراق نیست اگه بگم شوکه شدم و همین جا می خوام اعتراف کنم که تازه می فهمم چرا میگن بهشت زیر پای مادرانه(الان من دفیفا روی چمن های بهشت وایستادم و اصلا هم کاری به تابلوی روبروم که نوشته " وارد چمن نشوید "! ندارم)حتی اگه بهشت زیر پای مادران هم نباشه، من تو این مدت اینقدر شب زنده داری کردم که شک ندارم تمام گناهام بخشیده شده و بی برو برگرد جام تو بهشته!!!

راستشو بخواین قبلنا فک میکردم که به خاطر تحمل درد زایمانه که میگن بهشت زیر پای مادرانه واسه همین به خواهرم میگفتم یه موقع فک نکنی سزارین شدی بهشت زیر پاته ! خدا منو ببخشه و من از همین تریبون ضمن عذرخواهی از تمام مادران سزارینی اعلام میکنم که اتفاقا سهم مادران سزارینی از بهشت، چند متری بیشتر از بقیه مادران است.باور نمی کنی؟!

                                          

                                            قربون دست خوشگل و کوچولوی دخترم بشم.